Atlı karıncayla döndüm durdum, çocukluğumun elinden tuttum, kocaman pamuk şekerlerle kocaman kahkahalar attım, kendime has, ele güne inat.Hayat bana tutundu ben hayata...Ne çok hasret saklıymış! Prizmam var benim,ondan yayılan o rengarenk ışık demetiyim şimdi sarı, kırmızı, mor istediğim renge dönebiliyorum elimdeki pamuk şekerimle.Seviyorum renklere bulaşmayı, renklerle buluşmayı,oynamayı, istediğim biçimlere girmeyi,evirmeyi,çevirmeyi sevdim.O anda çocuk dümyamda keşke dedim keşke gerçek hayatta da böylesi kolay olsa yaşam,yaşamak...Ellerime bulaşan çamur,toprak,renk cümbüşü şuursuz bir mutluluk deryasında çağlayanlar içindeyim dertsiz,tasasız,gamsız kahkahalar atarak!Simyacıyım ben sihirli formüller bulan! Eşi benzeri olmayan bir mutluluk formülüm var bir tek bana ait benim olan hiç kimsenin olmadığı kadar bana özel...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder